سقای دشت کربلای ایران

شهید اکبر میرزایی، معروف به دایی اکبر سقای دشت کربلای ایران بود که در این جا شایسته می دانم قبل از شرح چگونگی شهادتش، خاطره ای را از آن شهید بزرگوار برایتان تعریف کنم.
ایشان بچه کاشان، ولی مقیم تهران بود. اوایل انقلاب این برادر تصمیم می گیرد که از تهران به کاشان برود و در آن جا زندگی کند. ایشان یک دوستی در تهران داشت که گفته بود: شما که می خواهی به کاشان بروی! این جا من خانه ندارم و خانه ای که تو در این جا داری، به من بفروش و من ماشینی در آینده می خرم و آن را به تو می دهم، یا پول خانه را به صورت قسطی، ماه به ماه برایت می فرستم. شهید خانه را به نامش قولنامه می کند و به کاشان باز می گردد. وقتی ایشان به کاشان آمد، به من گفت: حسین من به امید خدا می خواهم راهروی اصلی به خانه بابام را خراب کنم و سپس یک آپارتی باز کنم. و ایشان این کار را کرد. من خدا را گواه می گیرم که ایشان حتی به نان شبش محتاج بود. گفت: عمو! من دیگر چیزی ندارم؛ یک ماشین داشتم و آن را فروختم و خرج آپاراتی کردم. در همان روز طرف قرار داد هم، دوست اکبر میرزایی فوت کرد. به ایشان گفتند: طرف قرار داد شما فوت کرده و شما به تهران برو و حقت را بگیر! ایشان نگاهی به آسمان کرد و سکوت کرد. سپس گفت: خدایش بیامرزد! دور از جوانمردی است. الان بچته های یتیم دارد. من بروم و چنگ به صورت بچه های یتیمش بیندازم و پولم را طلب کنم؟! گفت: عمو! من به تهران برای ختم این آقا می روم. و در مراسمش شرکت کرد و برگشت، بدون این که یک ریال مطالبه کند. می خواهم بگویم روح ایثارگری در این مرد چه قدر بود. گفتم: چه شده؟ گفت: هیچ چیز، هیچ کس حق ندارد تا من زنده ام، از این ها پولی بگیرد؛ مال خودشان است و خدا بزرگ است.
گفت: من می خواهم به جبهه بروم. گفتم: چشم! ایشان را به جهاد سازندگی استخدام شد و به او یک تانکر آب دادند و ایشان به عنوان سقای دشت کربلا شروع به خدمت کرد، عاشقانه کار می کرد. یک شب در عملیات شکست حصر آبادان می گفت: می خواستم برای رزمندگان آب ببرم که وقتی ماشینم را عراقی ها دیدند، آن قدر خمپاره و توپ در آن جا شلیک کردند که من پشت چرخ های ماشین نشستم و گفتم: خدایا! بچه ها تشنه هستند. اگر می خواهی مرا شهید کنی پس بگذار آب را به رزمندگان برسانم، بعدا مرا شهید کن! یک راهی باز کن تا من از این جا بروم. می گفت: این ترکش ها بغل ماشین فرود می آمد، اما حتی یکی از آنها به من اصابت نکرد. خلاصه، مدتی زمین گیر شدیم و ماشین غذا نیز پشت سرم آمد. بعد از مدتی با امید به خدا شروع به حرکت کردیم. وقتی ما به آن جا رسیدیم، بچه ها از شدت گرمای تابستان واقعا العطش می گفتند. بچه ها به دست و پایم افتادند و می گفتند: دایی جون کجایی؟ ما تشنه ایم. وقتی این حرفشان را شنیدم به یاد بچه های امام حسین (علیه السلام) در صحرای کربلا افتادم، گفتم: خدایا! چه طور بچه های کوچک امام حسین (علیه السلام) در آن صحرای کربلا تشنگی را تحمل کردند؟! من همین طور اشک می ریختم.
شهید اکبر میرزایی هنگام عملیات رمضان وقتی آب رسانی می کرد، در آن هنگام هوا سرد بود؛ پیش من آمد و گفت: عمو! گفتم بله! گفت: بچه ها آب نمی خواهند. گفتم: چرا؟ گفت: هوا دیگر سرد شده و بچه ها نیاز زیادی به آب ندارند. می خواهم روی لودر بروم و سنگر و خاکریز بسازم گفتم: برو! رفت و به ایشان لودر دادند و ایشان شروع به کار کرد.
ایشان در عملیات محرم هنگامی که مشغول درست کردن خاکریز بود، یک گلوله موشک مستقیم به لودرشان خورد که تنه بالای شهید میرزایی پودر شد، و روی پا و کفش هایش دایی اکبر نوشته بود. خدا جواب ایثار گذشته اش را داد و شهادت را نصیبش کرد.
راوی: سردار حسین عارف